Αν η αρετή, όπως διαβάζουμε στον Αριστοτέλη, αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για την ευτυχία του ανθρώπου και αν η αρετή είναι η μεσότητα και αν μία από τις μεσότητες είναι το θάρρος, η κατάσταση δηλαδή ανάμεσα στο θράσος και τη δειλία, ο δειλός μεταφραστής είναι ένας δυστυχισμένος ή – ορθότερα – ένας μη ευτυχισμένος άνθρωπος; Και τι μπορεί να είναι αυτό που τον φοβίζει; Και γιατί τον φοβίζει; Και, εν τέλει, ποιος είναι ο δειλός μεταφραστής; Μήπως τελικά όλοι οι μεταφραστές είναι δειλοί;
Θα μπορούσαμε να πούμε, σε μία ακραία αλλά όχι απίθανη εκδοχή, ότι, αν τα έργα ενός συγγραφέα μας ανοίγουν ένα παράθυρο στον εσωτερικό του κόσμο, τα κείμενα που επιλέγει να μεταφράσει ένας μεταφραστής αποτελούν καθρέφτη του κόσμου του. Και οι δύο – ο συγγραφέας και ο μεταφραστής – καλύπτονται/προστατεύονται από ένα «πέπλο». Στην πρώτη περίπτωση, το «πέπλο» είναι η μυθοπλασία, ενώ στη δεύτερη, η ίδια η μετάφραση ως πράξη, διακρινόμενη από αυτή της συγγραφής. Μήπως τελικά κάθε συγγραφική δραστηριότητα είναι μια πράξη δειλίας;
